ของเล่นอุ่นเตียงท่านแม่ทัพ

สองฝาแฝดโฉมสคราญ...คนหนึ่ง ‘รัก’ หมายเทิดทูนเหนือหัวใจ อีกคน ‘เกลียด’ หมายย่ำยีให้เจ็บช้ำ แต่แล้วแม่ทัพหยางกลับพบว่ามีการสลับตัว! คนที่เขาข่มเหงเหยียดหยามแท้จริงคือคนที่เขารักหมดทั้งใจ! นางจะยอมให้อภัยเขาหรือไม่...

‘อา...อาตงของข้า’

ความดีใจ ความคิดถึง แล่นมาจุกอยู่ที่ลำคอจนตื้อตันไปหมด ยิ่งเห็นว่าเขาเติบโตขึ้นอย่างดงามน่าเกรงขามนางก็ยิ่งภาคภูมิใจในตัวเขาจนขอบตาร้อนผ่าว ระเรื่อเรืองไปด้วยหยาดน้ำใส แค่เพียงนางกะพริบเปลือกตาน้อยๆ หยดน้ำก็กลิ้งกลอกลงบนนวลแก้มเป็นสาย

“หึ! คงกลัวข้ามากสินะนังแพศยา...”

น้ำเสียงห้วนตวัดกร้าวอย่างชิงชัง ยิ่งเห็นหยาดน้ำตาบนใบหน้างดงามที่เหมือนกับเจ้ากระต่ายน้อยราวกับพิมพ์เดียวกัน เขาก็ยิ่งกรุ่นโกรธจนแทบบ้า

“อ๊ะ...”

คนตัวเล็กถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ เขาก็สาวเท้าเข้ามาประชิดดันร่างเล็กให้ก้าวถอยหลังจนกระแทกเข้ากับผนังห้อง แล้วโดยที่นางไม่ทันตั้งตัวเขาก็เลื่อนมือที่บีบปลายคางลงมาบีบลำคอระหงของนางเอาไว้

“อา...อื้อ!”

เตียวเฟยฟาดิ้นพล่านด้วยหายใจไม่ออก ดวงตาของนางลอยคว้าง ใบหน้าแดงก่ำ เสื้อคลุมผืนบางหลุดลุ่ยจากแรงดิ้นถีบถองเอาตัวรอดจนเหลือเพียงตู้โตวสีแดงตัวจ้อยที่ไม่สามารถปิดบังทรวงอกลมกลึงเอาไว้ได้ และผ้าผืนเล็กๆ ที่รั้งสะโพกคลุมเนินหนันแห่งอิสตรีอย่างหมิ่นเหม่

“อา! อา!”

ทันทีที่มือหนาปล่อยออกจากลำคอ เตียวเฟยฟาก็ถึงกับทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น นางรับรู้ถึงความเกลียดชังของเขาที่มีต่อเฟยหงจนแผ่ปราณอำมหิตออกมากดทับเรือนกายจนหนักอึ้ง นางไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าเขาจะน่ากลัวถึงเพียงนี้ 

“เจ้า!”

หยางตงเฉิงอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่แล้วก็หยุดนิ่งไป ดวงตาคมแววโรจน์ราวกับมีเปลวไฟลุกโชติช่วง

เขาโกรธ! 

โกรธจนแทบบ้า! 

เพราะทันทีที่เขาเห็นหน้านังผู้หญิงแพศยาร่างกายของเขากลับรุ่มร้อนอย่างน่าขยะแขยง จนอดคิดไม่ได้ว่าหรือนางจะทำมนตร์ดำใส่เขา ซึ่งไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะเขาพกหยกนิรันตรายเอาไว้กับตัว ไม่ว่าจะเป็นคุณไสยจากต่างแดน คาถาอาคม มนตร์ดำสกปรกไม่อาจย่างกรายทำอันตรายใดๆ แก่เขาได้

เช่นนั้นแล้วนางใช้สิ่งใดเล่า!

เหตุใดเขาจึงร้อนไปทั้งร่างเพียงเพราะนางสวมใส่ชุดนอนสีแดงบางเฉียบจนเห็นส่วนสัดยวนตา แตกต่างจากเจ้ากระต่ายน้อยที่น่ารักของเขา เขาไม่ต้องการเจ้ากระต่ายน้อยเลยแม้สักเสี้ยวลมหายใจ ไม่รู้สึกพิศวาส ไม่รู้สึกอยากกอด ไม่รู้สึกอยากจูบ ไม่รู้สึกอยากตะโบมโลมไล้ราวกับบุรุษคลั่งกามาเลยแม้แต่น้อย

ยิ่งเขารู้สึกกับนางแพศยาผู้นี้มากเพียงใด เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อเจ้ากระต่ายน้อยเหลือเกิน

“อื้อ...”

เตียวเฟยฟาถึงกับหัวหมุนไปหมดเมื่อจู่ๆ เขาก็จับต้นแขนของนางอย่างแรงแล้วกระชากให้ยืนขึ้นจนตัวลอย โดยที่ไม่ทันตั้งตัวริมฝีปากหนักๆ ก็กดทับลงมาบนเรียวปากอวบอิ่มอย่างแรง

แรงราวกับจะบี้บดให้บอบช้ำ ร่างของนางถูกตรึงไว้ในอ้อมแขนแข็งแกร่งที่เกี่ยวกระหวัดราวกับจะบดกระดูกของนางให้แหลกละเอียด